Cantucci to deser niemal od zawsze kojarzony z Toskanią. Przeczytajcie o historii tej przekąski, a także poznajcie ciekawostki dotyczące Prato. To właśnie stamtąd pochodzi cantucci.
Od 2015 r. cantucci ma status Chronionego Oznaczenia Geograficznego. Muszą zawierać 20% migdałów/kg ciasta, a przekrój kromki nie może przekraczać 10 cm, które nie jest też grubsza niż 3 cm. Ciasteczka podaje się z deserowym, toskańskim winem Santo, w którym lekko macza się deser.
Przepis na cantucci
Składniki:
- mąka pszenna 280 g,
- cukier 120 g,
- jajka 2 szt.,
- nieobrane migdały 130 g,
- miód 1 łyżka,
- masło 30 g,
- potarta skóra z cytryny,
- proszek do pieczenia 1 łyżeczka,
- sól szczypta.
Wykonanie:
Migdały prażymy 30 min. w piekarniku. Z mąki, cukru, jajek i szczypty soli wyrabiamy ciasto. Dodajemy proszek do pieczenia, miód, masło i startą skórkę cytryny. Całość ręcznie ugniatamy. Odstawiamy na 30 min. Podajemy całe migdały. Z ciasta formujemy dwa płaskie i prostokątne bochenki o szerokości 5cm i grubości 2 cm. Pieczemy 20 min. Po ostygnięciu kroimy na ukośne paski o szer. 2 cm. Ponownie pieczemy 10 min.
Prato. Co zwiedzać z cantucci w ręku lub plecaku?
Prato, to drugie, po Florencji co do wielkości miasto w Toskanii. Od starożytności na tych terenach zajmowano się tkactwem, a później produkcją materiałów i odzieży.
Najważniejsze zabytki w Prato
Katedra św. Szczepana ( wł . Duomo di Prato; Cattedrale di San Stefano, w stylku romańskim, z pocz. XII w. (ukończona na pocz XVI w. Obecnie gotyk połączony ze stle romańskim.
Z zew. Kamienną amboną z I. P. XV w. Wew. Świątyni renesansowe freski z XV w. Ambona wew. Kościołarenesansowa z II. P.XV w. W katedrze Znajduje się w niej Sacra Cintola lub Pas Tomasza , pas, który według tradycji został podarowany św. Tomaszowi przez Najświętszą Marię Pannę podczas Wniebowzięcia. Został przywieziony do Prato w XIII wieku.
Przeczytaj także: Liguria – co zjeść
Palazzo Pretorio to zabytkowy budynek w Prato , Toskania , Włochy . [ 1 ] Był to dawny ratusz miejski, stojący przed obecnym Palazzo Comunale. Obecnie mieści się w nim Muzeum Miejskie Prato, które zostało ponownie otwarte we wrześniu 2013 r. W zbiorach obrazy z XV i XVI w. toskańskich artystów,oraz oraz renesansowe r rzeźby o tematyce religijnej i świeckiej.
Palazzo degli Alberti (Casone degli Alberti ) to zabytkowy budynek w centrum Prato Początki pałacu sięgają XIII wieku, o czym świadczą ślady loggii i otworów (później zamkniętych) w fasadzie, pochodzących z tego okresu i wykonanych z pietra alberese , rodzaju toskańskiego wapienia .
Obecny wygląd fasady pochodzi z późniejszych renowacji, przeprowadzonych pod koniec XV i na początku XVI wieku. W Palazzo degli Alberti mieściła się galeria sztuki Cassa di Risparmio di Prato. Najsłynniejszym dziełem w kolekcji było Ukoronowanie cierniem , przypisywane Caravaggiowi (ok. 1604 r.).
Większą część kolekcji tworzą toskańskie obrazy barokowe z XVII-XVIII wieku: reprezentowani artyści to Matteo Rosselli ( Mojżesz ocalony z wód ), Jacopo Vignali , Giovanni Battista Vanni , Francesco Furini ( Dawid i Goliat ), Giovanni Bilivert ( Angelica i Roger ), Carlo Dolci , Cesare , Vincenzo i Pietro Dandini , Justus Sustermans ( Portret Vittorii della Rovere , Livio Mehus , Francesco Conti , Giovanni Martinelli i Cosimo Salvestrini .
Kilka renesansowych kościołow z XV i XVI w.
Obrazy renesansowe obejmują Madonnę z Dzieciątkiem (ok. 1436) młodego Filippo Lippiego , Ukrzyżowanie (ok. 1505) Giovanniego Belliniego , a także dzieła Santi di Tito . Jest też grupa rzeźb autorstwa prateseńskiego artysty Lorenzo Bartoliniego .
W Prato istnieje dzielnica chińska Santo Beijing, jest to drugie po AMediloanie miasto we Włoszech z największą liczbą chińskich imigrantów (30 tys. legalnych, ale z nielegalnymi może osiągać liczbę 50 tys.).
Co zjeść w Prato (oprócz cantucci)? Seler!
Na koniec jeszcze jeden przepis kulinarny na Sedani ripieni alla pratese.
Faszerowany seler w stylu Prato to typowy przepis z miasta Prato , którego pochodzenie jest nadal nieznane. Ślady tego przepisu można znaleźć na obrazach toskańskich artystów z XVI wieku, a niektóre średniowieczne dokumenty kulinarne wspominają, że przepis ten został ustanowiony w okolicy Prato, a zatem przypuszczalnie jego pochodzenie sięga okresu średniowiecza . Jest to danie, które jest nadal tradycyjnie przygotowywane na święto Madonny della Fiera, 8 września.
Głównym elementem tego dania jest słodki seler, warzywo , które potrzebuje stale nawadnianej i nasiąkniętej wodą gleby, aby rosnąć, a okolice Prato, dzięki licznym ciekom wodnym, szczególnie rzece Bisenzio, głównemu dopływowi rzeki Arno mają idealne warunki do wzrostu selera. Jako farsz używa się ragù z cielęciny
Składniki:
4 łodygi selera naciowego,
300/400 gr. sosu mięsnego,
oliwa z oliwek extra vergine,
jajka i mąka do ciasta
do farszu:
300 g mielonej cielęciny
150 g mielonej mortadeli
łyżka siekanej natki pietruszki
pół ząbka siekanego czosnku
dwie łyżki startego parmezanu
2 jajka
sól i pieprz
gałka muszkatołowa
Przygotowanie:
Dobrze wymieszaj mięso i mieszankę mortadeli z tartym parmezanem, posiekanym czosnkiem, pietruszką i jajkami. Dopraw solą i dodaj sporą ilość startego pieprzu i gałki muszkatołowej.
Dokładnie oczyść żeberka selera, usuń z nich włókna i pokrój je na kawałki o długości około 6-7 cm, które zblanszuje się we wrzącej, osolonej wodzie. Po zblanszowaniu łodygi selera należy pozostawić do ostygnięcia między dwoma bawełnianymi ściereczkami, a jeszcze lepiej, jeśli na wierzchu umieści się garnek z wodą, aby je docisnąć i pozwolić, aby cała woda dobrze wypłynęła.
Po ostygnięciu wypełnij żeberka mieszanką i połącz je po dwa, oprósz mąką i wlej do roztrzepanego jajka, a następnie usmaż na oliwie z oliwek extra vergine.
W tym momencie zakończ gotowanie, wkładając je na długi czas do patelni z sosem mięsnym.
